Funámbula entre a vida e a morte

Non podo decir que vise tantas
veces os ollos da morte ,
pero sí vín tantas veces cómo
morría innecesariamente , pensaba
eu desde a miña montaña
xeada.

Cómo se podía rachar a vida
en vida , ese desarraigo que
sofre quen ama e perde a
esa outra parte.

                              Foise
                   Non está Aquí.
                                            Pero doe , como
                          o membro amputado.

Acórdaste cómo nos doían as pernas
ó estirarnos? Medrar era doroso.
E non podíamos decirlle que non.
Que xa abondaba.

                               Asinas e cumpres
 ata o final do contrato.
                         Así é

Nunca vín crebarse tantas veces a unha persoa
como cando
tén que deixar ir o que ama.
Ese desgarro non o leva ben a carne humana.

                        Mais non mires para min.
               Non  é bo vivir aquí sostida
                       na nada

                             Funambulista da
                            existencia  
                       
     mentras vou vendo
                      baixo os pés como
                           todo se acaba.
               
                        Mesmo  esta
     corda tensa no seu momento.

        Romperá
                      

  

Fentos

Hoxe esperto con forza como para facer unha longa viaxe entre dous mundos.
Soa unha canción dun tal Jackson Browne: Rosie
Case estou a punto de chorar.Hai cristais nos meus ollos e auga con sal perfilando o naríz ata mollar por fin, o mantel.
Primeiro unha pinga, logo outra.Caerá a terceira.
A ventá está aberta, e non teño desexos de probar a gravidade de botarme por ela sen saber voar.
Rosie, agoniza.Hoxe andarei entre dous mundos.Rosas e crisantemos.
Mirarémonos os dunha cos da outra beira.E os de máis alá do mar, dirán sen decir nada, que estamos errados.
Desde aquí falaremos do de sempre: Do recente invento da felicidade, e de cómo se cambia libertade por capital.
Xa ninguén lles pregunta, " que tal alá", dalgún xeito sabemos que o peor está "acá".
Pero claro, en tódolos lados, hai un territorio que non é de ninguén.
Polos que alí permanecen , acéndense os farois da noite, quizais desesperados como avelaíñas se acheguen á luz pedindo piedade, coa mesma desesperación coa que moitos agarran a vida, sen podela agarrar.

,