Abro as páxinas do libro:
"Unha palabra da fé que nunca defrauda.
Un tempo tan bo coma outro,aquí ou mañá son todo o
mesmo para min."
Pecho as páxinas.
Ábrome a ti:
Por fin cheguei a onde quería chegar.
Teño os cabelos longos e negros ,
e xa non poden ser ocultados
os cabelos brancos.
Os meus ollos seguen cambiando de cor.Seguen sendo dun verde intenso cando choro.
Agora bailo sobre chán de madeira e vivo
soa nun edificio familiar.
Os meus animais de compaña son os
peixes prata que me saudan cando volto
á casa logo dunha longa xornada,
entregando forza e vida a cambio de
cartos.
Este é o lugar ideal para unha despedida
meu amor.
O lugar ideal para os menceres de luz
morta e o solpores en calquera dos
recantos do paraíso.
Estou onde quería estar.Sorrío.
Outro día máis camiño ata o precipicio
Deixando regueiros de identidade
borrando as miñas pegadas
mailos teus ollos lonxanos xa.
Non podo explicalo , meu amor.
Por qué pasan as cousas que sempre
desexamos.
E por qué desexamos aquilo que
tememos.
Non podo explicalo, meu amor.
Como a pantasma do pasado come
algúns corpos e almas .
Como ben e mal non existen.E sen
embargo botan o seu pulso na nosa
mente.
Bailo espida.Tumbada no sofá.Traéndote
aqui.Sobre a luz da tarde que se
vai.Dourado como o Anxo que me agarda
na porta do hotel.
Ven.Fai esa viaxe por min.Bebe da miña
fonte.Comprende
aquilo que non sei contar...
Tócame o rostro
Bícame.
Insistimos en falar daquilo que ansiamos
Buscamos o olvidado
Recorda:
Unha palabra da fé
Con Amor
Mapa
