NOT FOR EVER

Monte Calvario.Entre Agosto do 2015

Stugart Nietzsche volvíu a deixarme.

Non é unha traxedia...

É o terceiro ou cuarto cazo que queimo.
Puxera a quentar un pouco de leite de avea con avea.E logo esquecinme mentras tentaba atopar a sua última carta nesta fenda.
Botei a mán ben afora por ela.
Remexín ben antra as suas paredes de pedra e bits.
E...Nada!!!
Nin unha miserable letra atopei.
Só un rastro poirento da música de Joan Jett puiden sacar da fenda para consolarme.

Foise.Foise! Tras do éxito.Estúpido escravo dos aprausos...
Xa voltará.Inda que non sexa á miña porta a petar.
Xa voltará.
Deixa que cheguen os tempos...Onde a dor dos pés cansos sexa máis forte que a máis poderosa atracción nos espellos da noite baixo as luces de neón.

Lo odio!
Ríome...É unha palabra dura "odiar", propia dos espíritos sen sosego excitados polos límites.

Non.
Eu non odio a Stugart Nietzsche.
Lo amo con enfermedad.Con dolor.
Diría que é o mesmo que odialo.Pero hai palabras que desterrei do meu vocabulario.
Odiar : Queima
Culpa: Queima
E "Pirola" : ( ríome ) Nunca me gustou esta palabra. Tráeme recordos suxos dun tempo que descoñezo e que sen embargo padecín inda, nesta vida.

Por favor...Non quero distraerme da miña dor.
Stugart...Stugart Nietzsche deixóume de novo.

Qué podo facer...Choro.
Son xove e rica.
Teño unha biblioteca chea das mellores obras de literatura.
Podo andar núa pola casa.Entrar e sair.
E por o mundo patas arriba cun baile de Can Can

Pero Stugart non está.
Non está.

Agora qué escusa me queda?

Oh...Escoitarei a Carlos Santana en Habana Moon
E tomarei gintonics á beira do mar
Ata que o vexa chegar
Emerxido das augas, baixo a luz da lua
E me convide coa sua mán a achegarme ao seu peito mollado.

Dende logo que irei
Dende logo que irei

E que me chamen ...Tola!

Con nostalxia branca e música soul

Agustina FOREVER

Praza Grande 3 de setembro

                                                                            Praza Grande .3 de setembro de 2015




Tempo de recollimento. Aceleracion.

Na casa non se pode estar. Porque a casa non esta. Nin eu estou na casa .


Atopamonos na Praza Grande miña nai mais eu , cun tipo inmensamente rico en cartos , e pobre en empatia.
Considerounos cousas novas que se movian no seu dominio, e convidounos a pasar a un dos moitos edificios opulentos que posuia na praza.

Curiosamente o clasicismo da construccion externa , contrastaba con exceso de modernidade na decoracion interior. Onde as escaleiras asoballaban o paso pola estancia , excesivamente branca , excesivamente aseptica , excesivamente baleira.
O home , xove e de aspecto afiado pediume a casar. Si, estas cousas ocorren...Asi...Como se nada.
Dixenlle que si. Sabes que sempre me gustaron os desafios.
A todo isto , miña nai , como corresponde a unha nai, sentiu bater na sua conciencia, aquilo que eu desprazaba da miña.

Sei a quen llo conto . Por iso so o sabes ti e miña nai, obviamente.

O matrimonio durou unhas horas. E foi anulado , a salvo de non ser consumado.
Estas cousas ocorren...

Por primeira vez , e por tempo suficiente, fun consciente do peso aprastante. Aprastante e omnipresente do poder do diñeiro. Provoca mesmo embriaguez. Aturde e colapsa. E denso cando quen o posue esta morto ou morta.


Non fiquei na Praza. Miña nai voltou para a casa, e quedamos en vernos  o seguinte domingo. Estas cousas cansana moito, mentras que a min me divirten.

Permanecin. Euforica .Non podia voltar. Porque non tiña a onde. Non habia ningun sitio seguro .

Chamoume Vixilio e dixenlle que si, que viñera.
Trouxo con el a un sequito de bufons e seres histrionicos , que en lugar de confetis polo aire tiraban esos cristais de MDA, tenamfetamina...Ou a droga do abrazo.
Vixilio estaba disposto a probar algo novo. Non me gusta decirlle que non . Mais cando estaba a piques de pecharse nunha habitacion en compaña de outro home , ambos pintarraxeados. Interrumpinos.
Non.
Non sei o que buscaba probar pero non o faria diante miña. Coido que estaba excesivamente desfasado por baixo de calquera sintoma de amor por si mesmo.
Era un trapo , un experimento.
Sacudinlle todos esos cristais que nos tiraban por riba coma unha choiva de confetis. Pegueille unha labazada. E choramos os dous.Abrazados.
Sei que nunca mais o voltarei ver.
Preguntome si existiu algunha vez.







Xa ves
Mentras se achega
Eu arredome cara ningures. No mesmo lugar. Na mesma praza
Probando aventuras, e desventuras.



Soñeite esta pasada noite. Eras o unico real da miña vida.

Agora todo e delirio.






UN ABRAZO





Desexo que sexas Inmensamente Feliz. Iso darame sentido. E quizais poida voltar a casa. Algun dia



Algun dia






Mapa