Pequena Nápoli. SETEMBRO '16 , dez.
A veces gustaríame escribirte cos ollos. E narrarte todo vida.Todo presente.A veces,non: Sempre!
Porque cando chego aquí só traio as mans molladas e sen auga para darte .
Murcho en palabras e o pensamento dicta.
Aih...Se o meu corazón te contara...
E cóntache en silencio das cousas.Cousas.Que vivo e vexo.
De cómo vexo tornala luz do sol sobre a cabeza do vello e sabio nun solpor de setembro,xunto ó mar.Un mar que se parece ao noso.Ao das vellas embarcacións de madeira.De alquitrán no peirao.E sal.Sal ata penetrar.
Acórdaste dese mar? Do noso mar de luzada.
E das noites.De curuxas.E de excelso aroma...
Daquel cadro do Anxo da Garda
Na habitación da avoa
fronte á cama de ferro pintado de negro.
Cada noite, logo de pousalos pés no chán de táboas,
sentadas
miraba ,
rezaba ,
e esperaba
que ese anxo gardián que vivía no cadro
cubrindo ós nenos
baixo o seu manto ,
pensase tamén en min ,
e dende a outra esfera ,
alí , dende o cadro
me dixera :
Estoute mirando .
E a alegría abrazaba o meu corpo .
( catro de marzo do 2010 )
Dende hai trinta e tres anos hai.
Un abrazo Infinito
Con Amor
Marta
