O tempo.
Cae o demo do mediodía coa sua risa.
Qué fácil resulta perder !
A nós , que apenas vimos nada.Tremendo a aparición arrebatadora da felicidade.
Ti dun lado do cristal. Eu do outro.
Deixando a morte pasar co seu chifre, coa sua roda.
Decíndolle : Déixame amar !
As xanelas péchanse.A conciencia péchase.A sombra bébeda do tempo vertida nunha copa de viño.
Así lentamente...
Fómolo tentando
