Pequena Nápoli luns 31 de outubro, 2016
As gaivotas emigran cara terra. Os prados quedan lonxe. As casas morren antes ca xente.
Escoito esa canción que
nunca me cantaches . A veciña dabaixo canta ópera. Arriba vive unha panstasma
moi discreta, nunca fai ruido. No medio, pranto cactos, para logo vendelos.
Abrín unha pequena tendiña na Praza de Pequena Napoli. Teñen moita saída, non
obstante hai un inconvinte :
Cada día mércanme un promedio de cen cactos.
Imaxínate o que traballo…Ben, o certo é que se crían sós, pero sós tamén
morren.
Resulta que a especie que
cultivo , trouxéronma dun pobo das
montañas dos Andes, ten unha estraña tendencia ao suicidio e á fuxida. Sí.
Resulta que xa me voltaron algúns exemplares fuxitivos e, o peor é cando me
traen os cadáveres indecentes de cactos desinflados , ou desespiñados e
putrefactos.
Curiosamente son moi
elegantes e deixan sempre unha notiña de por qué se largan ou por qué se
suicidan.
Tamén hai cactos que
permanacen cada día onde os deixan, inda que tampouco os podemos considerar “cactos
normais” porque falan. Falan!
Dos que falan hai duas
variedades : Os preguntóns e os queixosos.
O peor non son os
preguntóns, que dos cen que vendo uns vinte saen preguntóns.O peor sen dúbida,
son os queixosos!
Ríte…Que non me dá a min
a risa tamén cando veñen a voltarmos porque resulta que a prantiña espiñosa e
resistente, ideal para decir que se ten unha pranta sen coidala, pásase o día
queixándose de que lle doe aquí e acolá. De que non ten sorte cos humanos que a
escollen , de que está farta da dura vida de cacto…
Pouco gaño con este
negocio. A verdade é moi duro recollelos mortos e ler as cartas que escribiron.Esas
cartas son confidenciais dirixidas aos responsabeis , non debo faltarlles ó
respeto compartindo algunha extremadamente conmovedora e filosófica.
Quédanme cen cactos.
Exactamente cen cactos na casa. Comigo non falan , nin se queixan, nin se
suicidan…Non sei qué facer!
Quedarme con eles e pechalo negocio para salvar cen
vidas?Ou pechalos ollos e vendelos todos hoxe?
Coido que nin unha cousa
nin outra. Voltareinos ós Andes. Asegurareime de que chegan ben e son liberados
no lugar exacto de onde os colleron. Non sei…E se non queren voltar?
Por qué non falarán
comigo?!
Xa ves, cómo me van os
tratos por Pequena Napoli. Aquí calquera pode vender calquera cousa. Sempre hai
quen merque. A vida da cidade , a única comunicación , baséase no comercio frenético e neurótico
de toda…TODA a clase de cousas bens e seres que as carencias demanden.
Asustaríaste do que se pode atopar á venda
( mesmo
hai conciencias de látex… )
UN ABRAZO. Sei que estás
ben. Viaxo ata ti en soños e mírote a través do cristal que nos separa.
Abro o meu corazón ó Aire Libre
envío esporas de Amor
MaPA
P.D. Agora a pantasma darriba
dóuselle por amenizar a mañá co Réquiem de Mozart…Ouh..Que luns nos
espera…Esquecía que os luns eran os seus días de melodrama.
