Nova Nápoli.Derradeiro mércores de setembro . 2015

Dígocho entre bágoas que me escocen. En ruínas por dentro.

Teño vergoña mesmo escribilo .
Avergóñome de sentir tal veleno que vai matando todo o que quero . Incluída a  min mesma primeiro.

Non distingo , realidade de ficción .Mentira de verdade.
Identifícome contigo . E rexéitote .
Desaprobo todas as diferenzas que logo se encostran  por castigo .

Ámote con dor e enferma .
Ámote con violencia.
Rancor

Impaciente

Ámote con automutilación
Ámote coa nena mártir encañonada nas sens

Ámote mirando ao espello roto dos sete anos de mala sorte multiplicados na tua vida sufridora
E preguntándome
Fun eu ?

Ámote indefensa
Derrotada na escuridade do mencer

Ámote

E non entendo este odio

Choro

Ti que eres máis forte.

Ti
Que eres a miña orixe e o penúltimo eslabón .
Tira co pau ardendo da tua mán esquerda

Xa sinto a dor.