Terminal de aeroporto de Labacolla, Santiago de Compostela .Setembro de 2012

Sabes canto me custou chegar ata aquí..?

Cantas peles perdín? Algunhas delas foron desgarradas, outras parasitadas como a carcoma na madeira.

Sabes canto tempo tiven que soster o alento para non afogar?

Non sei se algunha vez funcionou.Hoxe non mo pregunto porque teño a certeza de querer estar aquí dende o comezo.A piques de tomar o meu primeiro voo. Sinto a dor e a algarabía das miñas azas ás costas.

Estou cansa. Detrás deste cristal da terminal de aeroporto, síntome a salvo. 

 

Sabía que algún día nos veríamos. Quería ser eu quen viaxase libre a París. Poida que sexa a primeira promesa que me consta cumprir.

Pero vou ferida. 

 

Deixo atrás a mutilación de lazos profundos. Os ollos do namorado chorando unha esperanza, que tamén finou.Raíces enredadas en pantano, polas que outras criaturas treparon ata os meus ollos tristes, meténdoseme dentro.

Entraron pola boca, a primeira manifestación de min mesma que o provoca.

Quero ser clara, deixarme de poesía que tampouco teño .

 Estou farta dos días sen nome. Estou farta do home sen presencia. Estou farta.Moi farta da miña continua ausencia. De abrir o meu fogar a extranos, que veñen a venderme palabras. Que se levan… Trocándoas por miseria.

Levo demasiado tempo soñando…

E agora vou voar de verdade!Non teño medo.Nin maleta.Voo dereita a Charles de Gaulle chegarei ás dez .Só desexo e espero atopar un abrazo e un lugar que me sexa leve.Non levo nada máis que a miña recén nacida pel delicada. 

 

Trátame con coidado por favor. ( Esquecíuseme o máis importante ).

T.D.

En Ribeira a xoves 14 de maio do ano dous mil quince.

Sigo vendo esa paisaxe. O cemiterio de Père-Lachaise. Escoito a Schubert : " La muerte y la doncella ".Trato de profundizar na verdade. E vexo a miña nai a nai de miña nai a sua nai e a tódalas mulleres que me preceden.

Estou dentro do verme que está dentro do capsulo, podo sentir a sua dor. Podo escoitar o berro xordo de quen só pronunciou una soa vez "non", pero foi feble e na noite e invadido polo desexo, tamén o propio.

A verdade dá vértixe. 

Esa vertixe de mirar dentro dun espello e atopar "outra " alguén que  fai cuestionar a vida a morte e a apariencia.

Sigo pensando que tiña que pasar. Que fun unha ilusa, xustificando as miñas ansias de saltar.

Fuxira, unha vez máis a un paraíso prometido, París aromático...Pero fuxir

  a calquera paraíso, pode ser convertelo nun petit inferno delicioso que a morte xustifica en comunión coa máis arrebatadora forza vital : 

A pulsión sexual

Por iso Pèr-Lachaise…Fuches testemuña da urxencia da vida dende aquela ventá sempre aberta.Noite e día. Nas mesmas augas da piscina báñanse homes mulleres e cancodrilos.Tamén hai sereas.Dou fé.

Un abrazo dende o mar 

Mapa