deja en mi corazón el vino errante
y el implacable pan de tu dulzura.
( De Crepuscularios .Pablo Neruda )
Día novecentos, no exilio.
Deixei de ser persoa, autoridade que te escribe, para ser persoaxe.
Mira,
Ves ao lonxe,
carreiras de anduriñas kamikazes
ir baterse ó cristal da realidade ?
Cómo lle lembrabas a esos paxaros o significado do seu voo?
Recórdamo a min, co pan da túa dozura
Co calor do Amor e na escuridade.
MaPA.
