Pequena Nápoli.Interminábel Agosto.Do ano que pasa.
Porque todo o que chega con extrema antelación.Irase coa extrañeza de non ter chegado.
Quizais...O agardado teña o seu momento e é polo momento, que se define.E é polo momento que se agarda.
Quizais...O agardado teña o seu momento e é polo momento, que se define.E é polo momento que se agarda.
As uvas xa están negras.Os acios cobizan ós insectos.
A mel dos figos pinga desexo en labio inferior mordido.
O ar está cargado de anticipación.
A mel dos figos pinga desexo en labio inferior mordido.
O ar está cargado de anticipación.
A maduración fermenta a pleno sol de agosto.
Setembro foi usurpado no seu esplendor.Na traca final.
Qué lle queda para setembro...
Se ata as árbores se comezaron a espir, da calor que lle sobraba.
Qué lle queda para setembro...
Se ata as árbores se comezaron a espir, da calor que lle sobraba.
" No esperes un minuto más "
Acendo a pantalla.
Hoxe salvareime.
Paro.Rexistro os movimentos na pantalla.
Son rexistrada.
Retéñenme.
Saio.
Baixo polas escaleiras...Escoito a estirada e tintineante voz dalgunha pantalla dos veciños , cantando : "Anything goes ".
Nin rastro de nenos, nin de adultos para levalos ao colexio.
Nin rastro de veciños.
As flores murchas da entrada, choran .Son cruel.
Hoxe salvareime.
Paro.Rexistro os movimentos na pantalla.
Son rexistrada.
Retéñenme.
Saio.
Baixo polas escaleiras...Escoito a estirada e tintineante voz dalgunha pantalla dos veciños , cantando : "Anything goes ".
Nin rastro de nenos, nin de adultos para levalos ao colexio.
Nin rastro de veciños.
As flores murchas da entrada, choran .Son cruel.
Abro a porta.Un asasino coa bolsa da compra pasa ...
Na porta do hotel un turista coas suas chanclas o seu calzón a cadros a sua panza e un eslogan.Mira para o edificio de enfronte e busca ao espía.
Na tenda hai luz e fantasía.Está ela.Hoxe non entrarei.Está triste.Soltou a melena.
O asasino abre a porta dous números máis arriba.Coa bolsa nunha mán e as chaves noutra.Mira.
Hai unha cabeza de monstro sobre o manillar dunha bici.Comeza a rúa a facerse costa.Teño présa por chegar.
Pésame.
Penso que son as pernas.Dígome.
Collo un desvío.
Atraveso o bloque de edificios.A mazá pola metade.
Un letreiro no cristal dun baixo baleiro.Fálame de ti.Estás.
Sorrío.O arrecendo da croissantería...
Manteiga e París.En agosto?
Neste bando da rúa.Suben as reixas.Préndense as luces.Están corpos nos portais.Mulleres que falan.
Na porta do hotel un turista coas suas chanclas o seu calzón a cadros a sua panza e un eslogan.Mira para o edificio de enfronte e busca ao espía.
Na tenda hai luz e fantasía.Está ela.Hoxe non entrarei.Está triste.Soltou a melena.
O asasino abre a porta dous números máis arriba.Coa bolsa nunha mán e as chaves noutra.Mira.
Hai unha cabeza de monstro sobre o manillar dunha bici.Comeza a rúa a facerse costa.Teño présa por chegar.
Pésame.
Penso que son as pernas.Dígome.
Collo un desvío.
Atraveso o bloque de edificios.A mazá pola metade.
Un letreiro no cristal dun baixo baleiro.Fálame de ti.Estás.
Sorrío.O arrecendo da croissantería...
Manteiga e París.En agosto?
Neste bando da rúa.Suben as reixas.Préndense as luces.Están corpos nos portais.Mulleres que falan.
" te lo juro por mis hijos "
Só quero abrazala forte.Fé é quen fala.Abrazala forte...E voltar para a casa cansa.
Cae un piano.Paso por diante da cafetería.Ollos e máis ollos.Abro a porta.Un descoñecido.
Ten piedade.
As flores murchas tocan o piano.
Escoito violíns rasgando o aire.
Subo polo ascensor.
Hai unha muller triste que me mira.Non podo subir máis...
Quedo.
Abro a porta coa bolsa nunha mán e as chaves noutra.
Cae un piano.Paso por diante da cafetería.Ollos e máis ollos.Abro a porta.Un descoñecido.
Ten piedade.
As flores murchas tocan o piano.
Escoito violíns rasgando o aire.
Subo polo ascensor.
Hai unha muller triste que me mira.Non podo subir máis...
Quedo.
Abro a porta coa bolsa nunha mán e as chaves noutra.
Estouche agardando, sentada no chán de madeira.
E sinto que xa te fuches.
E sinto que xa te fuches.
Maldito agosto !
Lembra
Que te quero.
