Pequena Napoli. Venres quince de maio do 2015.
Colleron o telefono e falaron por min,coa miña voz.
Vestiron as miñas roupas, elexiron ben cada combinacion,exactamente como eu o tivera feito:
O vestido negro ceñido e asimetrico para levar a igrexa.O pantalon branco coa camisa de seda cor pel,para a reunion.
O vaqueiro acampanado e a blusa negra coa chaqueta negra para ir na moto.
Sei que me esperan.Nun tunel colosionaran dous coches negros.Podo ver a matricula.Pero non llo podo decir a ninguen.Nin sequera a ti.Sobre todo a ti.
Non te exporei unha vez mais a miña morte.
So sera unha mais...
Logo viranme a buscar de novo.Como se nada pasara.Porque ese e o codigo que nos permite sobrevivir.Non e asi?
Traeran o coitelo nunha man e na outra o pan.
Coitelo con sangue.Sera un espectaculo tristemente olvidado.
A mais pequena,que e a mais malvada.Como todo o que e cativo,esta arruchada e ten os dentes desgastados polo bruxismo.Porque,estalle ben,polas noites entra na miña mente e fala por min coa miña voz,dandome ordenes,que a veces desobedezo,case sempre por afortunado erro ou porque creo nos Anxos i eles non abandoan a quen os chama.
Pensan que sera sempre asi.Que me partiran e unha nova boneca nacera.
Como a reproduccion asexual dunha estrela de mar.Cun sistema nervioso feble e sen cerebro.
Pero o que non saben ...E que todo se acaba.
Riome.Como se rien as bolboretas
Pecho os ollos e fusionome co teu recordo
Somos Un
ABRAZO
Mapa
