En Pequena Nápoli.
Ama coma un cacto, meu amigo.Ama coma un cacto.
[12/02/2017, 1:48 p.m.]
Pero Manolito, que deixaches sobor de Pessoa, do libro.Está contigo ?
Ou está sozinho, nalgunha biblioteca?
De ter acontecido o segundo:
Quen o regará...Cando chore !?
Qué segredos gardará
se non hai quen máis respire ca él...
Pero home...
Olvidóuseme decirche que Manolito, o que máis teme é estar sozinho.
Quedouse pequeno porque non entende a soidade coa madurez necesaria, para saber que non necesita máis nada
que osíxeno , un pouco de luz e auga.
Dí unha lenda que me inventei agora mesmo, que os cactos da familia de Manolito, foron os primeiros cactos poboadores do mundo.
Naceron nalgún sen-tempo nos soños de Deus.
Cando Deus inventou o medo mentras durmía...
Así foi que ese medo orixinou a un ser vivo único.
E doulle espiñas, para o conto da radiación e outras historias que aquí non conto.
Medrou o primeiro cacto Manolito nun deserto chamado realidade.
E alí coñecíu amigos e escearios que non duraban máis ca un espellismo de eternidade.
Debería tercho contado.Manolito séntese abandoado dende nacer.
Sábese arrincado dalgún sitio, e agora, ben perdido nalgún recuncho do teu amoroso refuxio, antra os libros.
Por favor, lelle poemas en voz en alto, algunha vez...
Recórdalle que está vivo.
Ama coma un cacto amigo.Ama coma un cacto...
