sábado, 22 de abril de 2017

Tan lonxe da poesía


Tesme abandoada.E quixera ser eu, quen se dese o gusto...

Abúrrome... Enferrúxome...Cómeme o tempo.
O hourizonte tragarame
E ti ,
sempre no teatro
da vida
Actuando lonxe do poema.



Dame un instante de po liberado
memoria coitelo e granada partida .

Dame fame nova.
Andares polas mesmas baldosas doutrora.
Bares pechados, lugares
imaxinarios rescatados do ángulo morto da memoria.

Arríncame a melancolía do peito nu
Bico lunar mamila e anxo libertario

Ven

Dame un amor tolo.
Un pretexto que fundamente a desperanza.
Esperanza deitada no leito baleiro

Tan lonxe...