Ollos de fera.Estou enferma.Sorrío porque ti sabes que é ese o camiño que elexín.
Tumulto de normas obscenas fixeron dobregar a miña natureza.
Son un animal nos cubículos do propio hibernar
Escamoso e con prumas.Pel de cristal
Son un animal que ouvea á lúa.
Ti sábelo.
Pouco a pouco me levantas.
As tuas palabras desenterradas das máis remotas vidas, chegan ata a min na mellor hora Agora.
Acubillada no nicho vendo tornar a luz.Vestida para a resistencia e para esperar.
Non me pregunto qué fago aquí,cando o mar me chama.
Non choro polos días que mato na sombra.
Qué outra cousa! Qué outra cousa aprendín, que preciso desaprender.Para perder ese medo a perder.
Sorrío.Nunca estivera tan acompañada nesta loita.
Abandoo as armas.
Desaparecen os inimigos
Non ten significado a palabra culpa.
Atraveso o frío.
Atraveso o fogar da miña infancia.
Vou moito máis alá.
Recibe esta carta de Esperanza, dende algún lugar,non moi lonxe do mar e do ceo.
O suficientemente illado para que non me pise o mundo.
Ese mundo onde ti Vives Es e Voas...
Ata Voltar, un abrazo
Con Amor
MaPA
