Sentín unha inmensa vergoña.
Un trauma de rexeitamento.
Odieiche durante oito horas e escribín de rosas o teu nome.
Disparei balas de azucre, ahí onde agocho o medo.
E púxenme a escoitar sentada, o galope lonxano da enfermidade .
Ese retrato teu incendiouse.
Arderon libros baixo a choiva na miña memoria.
Prepareime a olvidar
De novo
A olvidar...
.
