Lonxe da Pequena Nápoli Algún outro día.
Adormece
en min a Nada
Unha
profunda mirada abisal
cando
fallan as palabras .
Gañas
,
gañas
enredadas que fallan , tamén
Recollo
os enseres
Recollo
canto deixei tirado para a cesta da nostalxia
Entendo
Agora
Que
todo é invento
Cada
enruga na cara é un camiño rematado
Cada
porta pechada , seguirá sendo
Una
fiestra aberta
E
quen eu quixen
Non
é aquel corpo abandoado apodrecendo
no
esquecemento de formigón
Non
é a casa pechada
As
pedras que falan doutros tempos
É
Cando
miro ó ceo e vexo
Cando
a miña pel é todo ollos
e
as miñas máns son ás
Non
hai eternidade coñecida
Nin
o Non é a negación do Si
As
palabras estorbaron en tanto
foron
a durmir ó nicho do tempo
Mais
sei que voaron
Que
deixaron nesta beira a carcasa innecesaria
E
fóronse etéreamente
Á
eternidade , lonxe do racional
Veñen
invisibeis
,
elo
non pode ser inventado .
Síntoas
vir …
Vivir
nas profundidades
de
onde nace a Auga
e
a
Luz
