P.N. Setembro '16 xoves.
Mentras paso os folios manuscritos
coas palabras de Valle-Inclán...
Descubro que o mesmo que me
paraliza no traballo , é o mesmo
que me paraliza no amor.
Unha fame Grande.Unha emoción ENORME.E unhas ansias de posesión.Iguais ás de querer comer o mar.
Boca devoradora de titáns,
nacín humana, e non aceptalo faime
impotente ante aquilo que conmove
e estremece a miña alma.
Da fame, quedou a vertixe.E da
vertixe o medo.Do medo, a mentira
rumiante.
Enfróntome ás palabras grandes, e
ao grande descoñecido...Escapando.Deixando
que as horas e os días me
conduzan a un "irremediable",
" Y amamos aquello donde se atesora
una fuerza que oponer al Tiempo "
( Valle-Inclán )
Bo día ,
Corazón pensante .
P.D.
Trato de facer as cousas pensando en nós. E en " El Milagro Musical "
Un abrazo
MaPA
