Non podo decir que vise tantas
veces os ollos da morte ,
pero sí vín tantas veces cómo
morría innecesariamente , pensaba
eu desde a miña montaña
xeada.
Cómo se podía rachar a vida
en vida , ese desarraigo que
sofre quen ama e perde a
esa outra parte.
Foise
Non está Aquí.
Pero doe , como
o membro amputado.
Acórdaste cómo nos doían as pernas
ó estirarnos? Medrar era doroso.
E non podíamos decirlle que non.
Que xa abondaba.
Asinas e cumpres
ata o final do contrato.
Así é
Nunca vín crebarse tantas veces a unha persoa
como cando
tén que deixar ir o que ama.
Ese desgarro non o leva ben a carne humana.
Mais non mires para min.
Non é bo vivir aquí sostida
na nada
Funambulista da
existencia
mentras vou vendo
baixo os pés como
todo se acaba.
Mesmo esta
corda tensa no seu momento.
Romperá
