Pequena Nápoli. Cidade contradictoria. Última semán.
Estou viva porque choro.E choro porque te sinto petar na miña porta.Paxaro dos arrecifes de ollada azul.
De novo,aquí sentada escribíndote unha carta, dende un banco de xardín.Amparada por miles de seres que descoñezo.Madeira.E aromas de resinas.
No alto dunha pedra canta unha vella que nunca morrerá.
Mentras a miro, penso en ti.
Nas novas que me traes dende o mar.
Falas de vida e da suxeición da vida: A continua curiosidade polo mundo.
No alto dunha pedra canta unha vella que nunca morrerá.
Mentras a miro, penso en ti.
Nas novas que me traes dende o mar.
Falas de vida e da suxeición da vida: A continua curiosidade polo mundo.
Permíteme esta carta sen alento Irmá.
Estou cansa de limpar a ferruxe imaxinaria do meu barco.
Escachei nunha noite de temporal e seguín navegando ata só aboiar.
Non é nin queixa nin verdade.
Estou cansa de limpar a ferruxe imaxinaria do meu barco.
Escachei nunha noite de temporal e seguín navegando ata só aboiar.
Non é nin queixa nin verdade.
O absurdo báteme na cara e fai que non poida pensar en cousas normais.
Contarte que non hai novidade, comprei unha boa parcela de ignorancia ao Estado de non estar.Tramito papeis noctámbulos que se traspapelan polo día.
Contarte que non hai novidade, comprei unha boa parcela de ignorancia ao Estado de non estar.Tramito papeis noctámbulos que se traspapelan polo día.
E mentras durmo,chuchando do teto da loba.Cansa e estéril de soños.
Sen saber de onde veño.
E sabendo do gran segredo do tempo.
Diríxome a ti Irmá
E sabendo do gran segredo do tempo.
Diríxome a ti Irmá
Ao vento dos teus cabelos emblemática bandeira da Libertade:
Segue Poetizando o Mundo
Un abrazo
Con Amor
Marta
