Aparecida

En Pequena Nápoli             Un día de abril

Sei que no axuste de contas.No derradeiro suspiro.Non quererei irme.E sei tamén que non deixo irse ós mortos.

Convertida nun ser medroso enróscome sobre min mesma e calo a voz dos días, agochada tras das cortinas.

Hai moitos xeitos de morrer.
Hai moitos xeitos de matarse.
A estupidez é unha lacra que nos vai comendo.
Como un cancro se desenrola.
Ti crés que por estar con moita xente, estar daquí para alá, sen parar.Sen pararte.Absorvendo todo información.Todo información.Sabes algo?
Vives mellor?

Tés a túa vida ordeada.Distribúes o teu tempo e rentabilízalo.
Estás vivo.Pero ó final do día estás só.E non é a túa elección.

Estou sobre a queixa.Dentro do medo.No templo da inconsciencia.Baleirándome e enchéndome á vez.
Tratando de non salpicarche.De pedir perdón cando o fago.De retirarme si che peso.De aparecer

De aparecer?

Sabes o que me custa aparecer?

E ti pensas que porque mo pidas a ouveos no medio da noite, podes facerme aparecer...

Aparecer.

Para qué?

Se non me queres ver.

Porque se me vises.Faríasme aparecer.

Pero vemos o que queremos.E vemos o que tememos.

Un pouco de cariño.Un pouco de calor.Algo tan vivo e tan sinceiro.