Un novo día en Pequena Nápoli
Seguín mirándoche de esguello.
Sabendo que todo aquel veleno que cuspías
só era amor na súa falta.
PERDÓN
coa dignidade da derrota
de quen loita.
Non sei
das túas noites de batalla agardando
das túas noites de batalla agardando
que comece o día como a liberación.
Imaxino
que vas polos días co atisbo da morte
mentras outra vez te salvas.
Porque tés medo e remorsos,
agárraste á vida e a onde medra.
Porque non soportas
a soidade contigo mesmo
nin ós monstros que dormes dentro
e que che dín ó oído todas esas sospeitas
para véreste gañador nalgo...
Inda que só sexa na débil "razón".
Podo ver a dor que che apreixa.
A defunción da esperanza. Cada día a resucitas
Que pouco sei de ti,
e canto me does...
Pero xa non !
Desfagamos cada quen
Desfagamos cada quen
a memoria da dor!
Axúdame a recordar.
Con Amor
Marta
P.D. Nada peor que o olvido, nin nada tan necesario.
