Qué difícil é escribir un bo poema.
Qué difícil de soster a palabra extraída da Nada.
O libro de Wislawa dorme sobre a mesa.
Nunca pecha os ollos.Mírame ben adentro.
Está sentada, Ela, A Nai de tódalas Mulleres no seu trono dos días.
Como unha rosa branca aberta,
Canta.
Ela , non fala.Non despilfarra verbas.
Crea
mundos e bótaos a voar pola xanela da
sua ollada
Non digo nada.Seino
Léoa ó lonxe e boto a correr tras de min mesma.Hai demasiado frío aquí.
Demasiado tempo que nos queima.
O libro.Sempre o libro é quen nos escribe
E míroa
Él mírame
E ti
Estás Lonxe.Estás Aquí
Unha áncora.Un globo de helio
Toca irme.
Confundín Esperanza con esperar.
Un bo poema houbera sido chegar hoxe á túa casa.Bicarche as mans.
Mirarche sen ningunha mentira entre nós
coa Promesa Infinita de non fracasar.Porque está Escrito
Na nosa Única fronte dividida.
Con Amor
María
